De kwantumwereld toont de mechanismen achter gebed
Begin 2021 verscheen bij het blad S&T een merkwaardige special: Kwantumwereld (S&T 2/2021) waarvan we de inhoud hieronder weergeven.
Hiermee wagen we ons aan de moeilijke materie van de kwantumwereld, met natuurkundige feiten waarvan sommige. anno 2021, reeds 50 jaar bekend zijn, andere zelfs 100 jaar. Hiermee tonen we op wetenschappelijke wijze aan dat er een geestelijke wereld bestaat en dat we die op een bepaalde manier als mens positief kunnen beïnvloeden. Daarbij hoort ook: durven nadenken over wat goed of kwaad is. Het is inderdaad goed om stelling te nemen in minder of meer delicate zaken. Ideaal zou zijn als onze medemens, zonder enige provocatie, aan ons zou kunnen zien, welke kant we kiezen, hetzij die van het goed of het kwaad.
Met dit artikel dragen we bewijzen aan voor het bestaan van een mechanisme dat de doeltreffendheid van gebed kan ondersteunen. Merkwaardig hierbij is dat dit mechanisme niet aan een of andere godsdienst is gekoppeld. We beschrijven hier enkele reeds lang beproefde natuurkundige feiten die veel wetenschappers verbazen, maar waar men niet omheen kan.
Reeds in 1970 verscheen een eerste werk waarin beschreven stond dat onze hersenen niet alle informatie kunnen bevatten waarover wij via onze hersenen kunnen beschikken. Met andere woorden, de informatie moet extern opgeslagen zijn! In de computerwereld heeft men dit reeds begrepen: daar werkt men tegenwoordig in “the cloud”.
De kans is groot dat de gegevens en mogelijk ook (een deel van) de gegevensverwerking van de mens in iets ‘cloud’-achtigh gebeurt. De Amerikaanse neuro-chirurg Eben Alexander schrijft hiervan in zijn boeken: “Unveiling the Mystery of Conciousness” en “Na dit leven” - nadat hij een bijna-dood ervaring kreeg na een zeldzame vorm van hersenvliesontsteking die eigenlijk zijn hel brein had verwoest.
Maar ook Dr. Caroline Leaf komt tot deze conclusie, zij het, als gevolg van haar wetenschappelijk onderzoek. Zij schrijft erover in haar boek: ”Switch on your Brain every Day”.
We geven nu het woord aan:
INTRO
Wat doet een natuurwetenschapper als hij zich plots realiseert dat, wat als fundament van de natuurwetenschap wordt beschouwd, - namelijk materie zoals we ze allemaal kunnen bevatten - helemaal niet zo gestructureerd is als hij eerder had aangenomen? Na 50 jaar onderzoek ontdekte de elementaire deeltjesfysicus Prof. Dr. h. c. Hans-Peter Dürr dat materie meer lijkt op iets mentaal, als het wordt ontleed in steeds kleinere componenten. "Materie is niet het fundament van onze werkelijkheid,” schrijft hij in zijn boek: "Verbondenheid - waarom we een nieuw wereldbeeld nodig hebben" en ook zijn vorig materialistisch wereldbeeld, lijkt door dit inzicht te worden doorbroken. Kunnen wij ons wereldbeeld ook omgooien? In deze S&T willen we ingaan op wetenschappelijk gefundeerde feiten over de kwantumwereld, want Prof. Dr. h. c. Hans-Peter Dürr (*1929) was noch de eerste noch de laatste natuurwetenschapper die zich uitvoerig met het onderwerp kwantumwereld bezighield en tot verbazingwekkende inzichten kwam!
De redactie
Materie: het grote niets?
In 1913 ontwikkelde de Deense fysicus Niels Bohr zijn atoommodel waarbij een atoom bestaat uit een positief geladen, zeer kleine en zware atoomkern, omgeven door een aantal negatief geladen elektronen die ongeveer 10.000 keer kleiner zijn. De elektronen bewegen zich over cirkelvormige paden waarop ze een bepaald energieniveau hebben en kunnen van pad veranderen met een zogenaamde kwantumsprong - waarbij het energieverschil telkens in de vorm van fotonen ("lichtdeeltjes") wordt uitgestraald. Volgens dit atoommodel zijn de grootte-verhoudingen in het atoom denkbaar als in een voetbalstadion. Als de atoomkern ter grootte van een erwt in het centrum van het veld was, zouden de elektronen ergens achter in de tribunes bewegen. Daartussen is er NIETS.
Omdat Bohr's schillenmodel deels in tegenspraak was met de klassieke mechanica en de elektrodynamica, werd later het "sferisch wolkenmodel" of "orbitalenmodel" ontwikkeld, dat ook kwantumfysische fenomenen omvatte. Beide modellen beschrijven de verblijfplaats of beweging van de elektronen binnen het atoom niet langer met cirkelvormige of elliptische paden, maar met golffuncties. Deze geven alleen verblijfskansen voor de elektronen, die geometrisch kunnen worden voorgesteld als een soort distributiewolk binnen het atoom.
Tot slot zeggen alle gepresenteerde atoommodellen dat er 99,99999 procent van materie uit NIETS bestaat … of beter gezegd niet uit iets materieels.
Waarschijnlijk is de ruimte binnen de atomen ook 'gevuld' met iets heel anders, namelijk energie, informatie en vibratie. Het interessante is dat kwantumfysici zich minder bezig houden met materie of vaste stoffen. Ze zijn het eens met wat Nicola Tesla samenvatte als: "Als je de geheimen van het universum wilt vinden, denk dan in termen van energie, frequentie en vibratie." [1]
Bronnen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Atoom#De_kern } www.manifestation-boost.de/aus-was-besteht-materie/
Mysterieuze kwantumwereld
In 1909 werd voor het eerst bewezen dat elektronen zich op het ene moment kunnen gedragen als een golf en op een ander moment als een deeltje. Dit inzicht is ontstaan door het vergelijken van het gedrag van licht en vaste materie in het zogenaamde tweespleten experiment. Wanneer glazen knikkers door één of twee verticale spleten worden geschoten en hun impact wordt op een achterliggende muur gemarkeerd door gekleurde stippen, produceren ze één of twee verticale strepen op deze muur. Dit komt overeen met onze verwachting en is niets ongewoons. Ook lichtgolven produceren, na slechts één spleet te zijn gepasseerd, een lichtstreep op een achterliggend projectievlak. Ook dat is niet ongewoon. Maar bij het passeren van twee spleten resulteert de combinatie van de twee lichtstralen in een interferentiepatroon met vele franjes. Om te weten te komen hoe elektronen zich in dit experiment gedragen, werden ze met een elektronenkanon op één of twee spleten afgevuurd. Bij het passeren van één spleet gedroegen ze zich als deeltjes (knikkers), zodat hun inslagpunten een streep op een observatiescherm afbeeldden. Bij het passeren van twee spleten gedroegen ze zich als golven: er verscheen een interferentiepatroon op het observatiescherm, net als bij licht. Het is duidelijk dat de elektronen zich plotseling gedroegen als golven die zich met elkaar bemoeien (d.w.z. elkaar beïnvloeden). Maar zelfs wanneer aparte elektronen één voor één werden afgeschoten - om beïnvloeding van elkaar uit te sluiten - verscheen hetzelfde interferentiepatroon. Zou het kunnen dat het ene elektron door beide openingen ging en vervolgens met zichzelf interfereerde? Of ging het door geen enkele opening, of eerst door de ene opening en dan de andere? Om te zien door welke spleet het elektron was gegaan, bevestigden de onderzoekers een meetapparaat aan een van de spleten en waren ze verbaasd dat de elektronen zich nu plots wél als deeltjes gedroegen. (hetzelfde resultaat als bij de glazen knikkers.) Alsof ze wisten dat ze werden geobserveerd. Zij concludeerden dat de waarnemer het golfgedrag kon veranderen in deeltjesgedrag, enkel door te observeren - in dit geval met behulp van een meetapparaat. Dit is het cruciale punt in dit experiment: verschillende alternatieven bestaan tegelijk in de kwantumwereld (spleet A of spleet B?). Dit wetende, kunnen we ons afvragen of we ook de werkelijkheid beïnvloeden via ons bewustzijn? [2]
Bronnen:[2]https://nl.wikipedia.org/wiki/Tweespletenexperiment | https://www.youtube.com/watch?v=Bm2WievRZWA
Het hele experiment is te zien op:
https://www.youtube.com/watch?v=Bm2WievRZWA
"Er is geen materie, enkel een weefsel van energieën waaraan vorm is gegeven door een intelligente geest.
Deze geest is ten diepste het fundament van alle materie."
Max Planck (oprichter van de kwantumfysica, Nobelprijs 1919)
De wil in het kwantumveld
mik. Terwijl we onszelf als rationele wezens met een vrije wil zien, begrijpt de neurologie vandaag de dag ons bewustzijn als een neurologisch* proces in onze hersenen en de vrije wil is een gevolg daarvan. Deze zienswijze is de belangrijkste conclusie van het beroemde “Libet experiment". In de jaren tachtig onderzocht de Amerikaanse neurofysioloog Benjamin Libet de tijdsvolgorde tussen een beslissing om te handelen en de bijbehorende fysieke beweging. Hij was in staat om elektrische impulsen in de hersenen van de proefpersonen te meten, nog voordat de persoon de beslissing had genomen om te bewegen. De wilsvrijheid van de mens leek dus slechts een soort illusie te zijn, die het brein ons bewustzijn voorhoudt. In lijn met deze visie op het zogenaamde hersen-bewustzijnsprobleem, legt de bioloog Ulrich Warnke uit dat ons bewustzijn mogelijk gebonden is aan een bovengesteld informatie- of kwantumveld, onafhankelijk van de materie. [3]
*verwijzend naar het zenuwstelsel
Bronnen: [3] Buch von Gerhard Roth und Nicole Strüber: „Wie das Gehirn die Seele macht“, 2014 | Buch von Ulrich Warnke: „Quantenphilosophie und Interwelt“, 2020 | http://news.komplett-media.com/bewusster-geist-steuert-die-materie/
Grapje:
Kwantumfysica is als chocolade:
Is het er, dan is het weg.
Fictief gesprek
Wetenschapper: Kwantumdeeltjes, zoals we weten uit de fysica, moeten altijd op een bepaalde plaats zijn, zodat ze kunnen worden gemeten.
Kwantumdeeltje: Toch kan ik op twee verschillende plaatsen tegelijk zijn, hoe ver deze ook van elkaar verwijderd zijn!
Wetenschapper: Dat kan niet! Zijn kwantumdeeltjes dan materie of golven, d.w.z. energie?
Kwantumdeeltje: Ik ben materie en energie! Ik kan de eigenschappen van beide tegelijk hebben!
Wetenschapper: Maar dat is onmogelijk! Het is duidelijk dat verstrengelde deeltjes altijd energie overbrengen. Je moet toch in staat zijn om de tijd te meten die nodig is om dit te laten gebeuren!
Kwantumdeeltje: Je kunt dat niet eens in termen van de lichtsnelheid zetten, want er gaat geen tijd voorbij. Als twee kwantumdeeltjes elkaar ooit hebben aangeraakt, blijven ze verbonden, hoe ver ze ook van elkaar verwijderd zijn!
Wetenschapper: Dat is helemaal tegenstrijdig! Dat past helemaal niet bij Einsteins ruimte-tijd theorie!
Kwantumdeeltje: In mijn dimensie gelden heel andere wetten!
De "kwantumtelefoon"
wie. De natuurkundigen Bohr en Heisenberg ontdekten dat kwantumdeeltjes het verbazingwekkende vermogen hebben om elkaar te beïnvloeden, eenmaal ze met elkaar in contact zijn geweest. Ze hielden dit verband over willekeurige afstanden op een bijna geheimzinnige manier in stand. De bewegingen van het ene subatomaire* deeltje - zijn magnetische oriëntatie bijvoorbeeld - beïnvloedde het andere deeltje op hetzelfde moment, ongeacht hoe ver de twee van elkaar verwijderd waren. Fysici noemden deze observatie kwantumverstrengeling. De kwantumdeeltjes lijken in een constante uitwisseling van informatie te zitten. Het besef dat onze wereld lijkt op een uitgestrekt netwerk van kwantuminformatie, waarvan de onderdelen elkaar voortdurend "bellen", bleef veel wetenschappers, die het later observeerden, verbazen . Is kwantumverstrengeling misschien een verklaring voor het feit dat nauw verbonden mensen elkaar kunnen aanvoelen of telepathisch kunnen communiceren, zelfs over grote afstanden? [4]
*kleiner dan een atoom, bijvoorbeeld een elektron, neutron of proton
Bron:[4]Boek van Lynne McTaggert „Intention“ 2007
Het Maharishi-effect: bewustzijn creëert realiteit
mik.In 1972 toonde een studie in de VS voor het eerst aan dat het misdaadcijfer in verschillende steden met ongeveer 16% daalde, zodra ongeveer 1% van de mensen mediteerde met dit doel voor ogen. Dit zogenaamde ‘Maharishi effect' werd al in 1959 voorspeld door de uitvinder van Transcendente Meditatie (TM) en kon in latere studies steeds opnieuw worden bevestigd.
De natuurwetenschapper Gregg Braden legt al enkele decennia de achtergrond van deze effecten uit met onderzoeksresultaten uit de kwantumfysica. Die komen ook overeen met inzichten uit oude spirituele tradities: ons lichaam en onze wereld worden gematerialiseerd door een intelligent kosmisch energieveld. In dit veld zijn verschillende mogelijke realiteiten voortdurend parallel aanwezig in de vorm van elektrische en magnetische golven, waaruit we een golf selecteren door ons bewustzijn - en zo de werkelijkheid - te vormen. Hiervoor gebruiken we niet onze hersenen, zoals men zou kunnen veronderstellen, maar ons hart. Het is meetbaar dat in het menselijk hart de elektrische energie ongeveer 100 keer zo groot is, en de magnetische energie zelfs 5000 keer zo sterk als in onze hersenen.
Misschien wel het meest opwindende inzicht van Gregg Braden is dat we deze hart energie kunnen opwekken door de interactie van gedachten en emoties en deze kunnen controleren via ons bewustzijn. Of om de theoretische natuurkundige John A. Wheeler (1911- 2008) te parafraseren: "We maken deel uit van een universum dat nog niet af is. We zijn geen waarnemers, maar medescheppers van onze wereld!" [5]
Bron:[5] https://growingperson.com/maharishi-effect-meditation/ | www.greggbraden.com | https://youtu.be/6MiZuAPKEgM |
Eindpunt ●
Misschien lijkt het in eerste instantie moeilijk om deze theoretische fenomenen van de kwantumwereld toe te passen op ons eigen leven. Maar, willen we niet begrijpen hoe de wereld echt werkt? Lynne McTaggert schrijft in haar boek Intention: "Elke gedachte die we hebben is een concrete energie die kan transformeren. Een gedachte is niet zomaar iets; een gedachte is een ding dat andere dingen beïnvloedt." Hoeveel meer invloed kan onze harts-energie uitoefenen?
S&T kan je bereiken via set@infopool.info