Volgens de evolutietheorie neemt het ontstaan van aardolie miljoenen jaren in beslag. Tot voor enkele decennia kon dit niet weerlegd worden....

Tot ongeveer 1995 kon men de productie van aardolie niet imiteren. Doch door onderzoeken van een Duitse universiteit is daar verandering in gekomen. Men kan nu van gedroogd slib, dat afval is van waterzuiveringsinstallaties, een soort dieselbrandstof maken.

Het slib wordt gedroogd en in een zuurstofvrije tank op een temperatuur van 450°C gebracht. Er is geen nood aan hoge druk, het proces gebeurt ook op ongeveer atmosferische druk. Ongeveer 50% van het slib wordt hierdoor verdampt. Die damp wordt rechtstreeks door water afgekoeld. Hierdoor ontstaat een mengsel van water en olie dat onmiddellijk daarna gescheiden wordt. De olie wordt in een tweede tank gevoerd. Door de hoge temperatuur (ook 450°C) verdampt de olie onmiddellijk. Hier wordt deze 'damp' gekatalyseerd door de as van het slib tot hoofdzakelijk rechte koolwaterstof moleculen. Weer wordt de olie rechtstreeks door water afgekoeld. De olie-water combinatie die hierdoor ontstaat, wordt ook 'ontwaterd' en gefilterd in een centrifugaal afscheider. Het hele proces kan continu gebeuren, met een doorlooptijd van ongeveer een half uur. Door de olie een tweede maal te verdampen en dan in contact te brengen met de as van het slib, wordt deze veel minder viskeus (vloeibaar) en krijgt hij ook een betere verbrandingswaarde. De uiteindelijke olie heeft een viscositeit kleiner dan 30 cSt en een verbrandingswaarde groter dan 35 Mj/Kg.

ESI heeft de eerste industriële installatie in Australië begin 1998 opgestart als een onderdeel van een groot waterzuiveringsstation. Het gehele complex brengt, behalve zuiver water, ook de hierboven besproken olie en as in vaste vorm voort. De olie wordt gebruikt om de installatie, een dieselgenerator van 1MW te voeden (warmte), en eventuele overschotten worden verkocht.

In België werd het slib tot 1998 veelal gebruikt als meststof in de landbouw. Dit is nu echter verboden door de milieuwetgeving vanwege de grote vervuiling die het bevat. Momenteel wordt het slib verbrand of gestort op klasse 2 storten. Slib bevat ongeveer 60% organische bestanddelen: deze komen in aanmerking voor de omzetting tot olie en de overige 40% zijn anorganische bestanddelen die, zowel bij verbranding als bij omzetting tot olie, als as overblijven.

In deze industriële installatie zien we dat de combinatie slib en warmte de noodzakelijke parameters zijn om olie te maken. Dit kan even goed in de natuur zo gebeuren. Veel tijd is er niet voor nodig: de nodige warmte kan voortkomen van rottingsprocessen en van geothermische warmte.

Heel merkwaardig is dat de lijnen niet dalen, maar stijgen. M.a.w.: deze grafiek maakt ons duidelijk dat de olie niet opgeraakt, maar dat we steeds meer aardolie krijgen! Laat ons aannemen dat de bijna verticale lijnen het resultaat zijn van ontdekkingen van nieuwe olievelden of nieuwe technologieën, ook de rest van de grafiek heeft de trend om te stijgen. Dit leidt tot de vraag: “Geraken oliebronnen ooit wel eens leeg, worden ze ooit afgesloten? “

We gingen met Google aan de slag met de woorden “closed well” en kwamen terecht in een verklarend woordenboek van olieboor-terminologie:

Closed in well:

Wanneer een put wordt afgesloten met een klep om de productie te stoppen, wordt deze als 'gesloten in put' bestempeld. Het wordt ook wel een gesloten put genoemd. Alle olie- en gasputten worden op een bepaald moment voor een bepaalde periode gesloten om ze te stabiliseren. De periode van stabilisatie voor een put tijdens een gesloten fase laat de put toe om de druk te stabiliseren. Terwijl een gesloten put onder stabilisatie is, bepaalt de constante druk van de put het startpunt voor een puttest voor de volgende productieronde.[1]

[1]https://www.petropedia.com/definition/794/closed-in-well

Een oliebron wordt soms tijdelijk afgesloten om wat 'op positieven' te komen; de bron wordt niet afgesloten omdat ze leeg is! Deze manier van werken toont aan dat er een grote kans is dat de aarde een mechanisme heeft om koolstof en waterstof, diep in de aarde, onder hoge druk en temperatuur om te zetten in aardolie. En dat zou wel eens goed een continu proces kunnen zijn! Ondertussen kennen we verschillende soortgelijke industriële processen[1], maar voorlopig vonden we niets terug van het feit dat dit proces in de aardkorst daadwerkelijk plaatsvindt.

Toch lijkt het er sterk op dat er een mechanisme moet zijn, dat instaat voor de toevoer van koolstof of CO₂ in de aardbodem en de omzetting naar petroleum. Waarschijnlijk kan de warmte die vrijkomt door de nucleaire activiteit in de aardkern, in combinatie met de hoge druk op grote diepte, water en CO₂ omzetten in handelbare koolwaterstoffen. Het is nu aan de mens om die brandstof in aanvaardbare hoeveelheden en met voldoende schone uitstoot te gebruiken.

[1]  A Review of Sludge-to-Energy Recovery Methods

https://www.researchgate.net/publication/329919019_A_Review_of_Sludge-to-Energy_Recovery_Methods -